"Weglopen was geen oplossing. Als ik wegliep, bleef alles hetzelfde. Ik moest de confrontatie met hen aangaan."

David Gérard heeft het niet over zijn tijd als professioneel rugbyspeler voor Bordeaux, Toulouse of Northampton. Hij heeft het over de gewelddadige bendes die het in zijn jeugd op hem gemunt hadden in de straten van zijn woonplaats Toulon.

"Ik moest vechten, niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik geen keus had", zegt hij. "Je loopt door de stad en vier, vijf, zes mensen springen boven op je, alleen maar om te vechten. Je moet zo snel mogelijk opgroeien, want als je nog denkt als een kind, vernietigen ze je."

David, nu coach van Portugal, besloot dat het zinloos was om weg te rennen. Hij moest zijn aanvallers recht in de ogen kijken, dat was de enige manier. Deze vroege les heeft hij zijn hele leven meegedragen en heeft hem geholpen de persoon en mentor te worden die hij nu is.

Als je begrijpt waar iemand vandaan komt, krijg je een beter beeld van wie ze zijn geworden. In het geval van David is het iemand die veerkrachtig, grappig en vriendelijk is, die nooit de weg van de minste weerstand kiest en die altijd iets teruggeeft.

Om te begrijpen wie David is en hoe hij Europees kampioen en coach van Portugal werd tijdens de het Wereldkampioenschap rugby in 2023, moeten we teruggaan naar waar hij vandaan komt: een moeilijke wijk in Toulon.

"Ik kom uit een arm gebied", zegt hij. “Rugby is niet zomaar een sport, het is echt een onderdeel van me.” Als tiener zag David rugby niet als een hobby, maar als iets dat hem uit de armoede kon halen en uit het regelmatige geweld dat hij op straat tegenkwam. 

"Het heeft mijn leven gered", zegt hij schouderophalend. En ook dat van mijn familie.” Toen hij 17 was, schokte hij zijn familie en vrienden door zijn woonplaats te verlaten en te tekenen bij Bordeaux, op bijna 500 kilometer afstand. "Als ik in Toulon was gebleven, was ik in de problemen gekomen", zegt hij. "De meeste clubs in Frankrijk wilden dat ik bij hen tekende. Als ik niks had gedaan, zou dat de slechtste keuze in mijn leven zijn geweest.

"Soms moet je niet de gemakkelijkste weg kiezen als je iets groots wilt bereiken, iets echt groots. Ik moest uit mijn comfortzone gaan en verloor mijn familie, want door weg te gaan raakte ik alles kwijt."

Iedereen moet zijn eigen verhaal kunnen vertellen. Daarom hebben we spelers en coaches zoals David camera's gegeven om hun leven in de sport en het leven eromheen vast te leggen.

Alleen in een nieuwe stad moest David in Bordeaux een ander soort gevecht leveren. "Ik was het enige kind in dit profteam", vertelt hij. "Ik moest mijn plek zien te vinden tussen spelers die even oud waren als mijn vader. Daar heb ik voor gevochten en drie jaar lang heb ik gewoon elke wedstrijd voor Bordeaux gespeeld."

Rugby veranderde het leven van David. In deze Inside View-serie willen we de manier veranderen waarop mensen tegen sport aan kijken. Door het team van Portugal hun eigen verhalen te laten vertellen, plaatsen we niet alleen rugby in een ander daglicht, maar zien de spelers ook een andere kant van zichzelf - van hun positie op het veld tot hun positie in het leven.

Ondanks het aanbod om te coachen in zijn thuisland en de vraag van het nationale team van Portugal, wendde David zich tot zijn negen jaar oude dochter voor advies. Als onderdeel van haar rugbyopleiding had hij haar beeldmateriaal laten zien van de historische overwinning van Japan op Zuid-Afrika tijdens het Wereldkampioenschap rugby in 2015. Ze zag de supporters van Japan huilen van vreugde en wist meteen dat haar vader de uitdaging moest aangaan om de spelers van Portugal te coachen om meer van zulke momenten mogelijk te maken. "Ze zei: 'Ga met ze mee.' Ik zei: 'Waarom?' Ze zei 'Omdat ik je gelukkig wil zien.'"

Het zijn de menselijke verhalen die zijn liefde voor rugby voortdurend inspireren. Voor David vormen statistieken en wat er op het veld gebeurt slechts een klein deel van het grotere geheel. Het zijn de mensen achter de wedstijd die hij interessanter vindt. Deze mensen legt hij met Canon-camera's vast tijdens het Wereldkampioenschap rugby.

"Rugby is gewoon rugby, het is een sport", zegt hij. "We zijn mensen die sporten, met problemen, met slechte dingen in ons leven, met goede dingen, en dat is geweldig."

"Wat voor mij belangrijker is, is dat ik een 'tighthead prop' uit Frankrijk coach die een vrouw heeft, en kinderen, die van pasta houdt, die een hekel heeft aan rijst, die lacht wanneer je iets goors zegt en die huilt wanneer je zegt dat hij twee kilo moet afvallen."

"Ik zeg tegen mijn spelers: als je moet huilen, moet je huilen. Als je agressief moet zijn, moet je agressief zijn. Verstop niets, zo is het leven niet."

Of het nu gaat om zijn spelers, zijn dochter of de mensen die hij helpt via liefdadigheidswerk, David hoopt iedereen te inspireren om dingen te bereiken waarvan ze dachten dat het onmogelijk was. Iets geweldigs of iets 'ongewoons'.
Hij wil natuurlijk dat Portugal zo veel mogelijk wedstrijden wint, maar hij kijkt altijd verder dan de sport om zich te richten op de menselijkheid erachter.

"Ik wil dat mijn dochter en iedereen iets voelt wanneer ze de jongens zien spelen. Dat ze voelen dat we niet bang zijn wanneer we spelen. Dat we niet bang zijn om een wedstrijd te verliezen.

We moeten in plaats daarvan bang zijn om onze menselijke kant te verliezen en te vergeten waarom we in eerste instantie rugby zijn gaan spelen. Ik wil dat mijn spelers dit voelen. En ik wil dat zij, negen jaar oud, dat ook voelt. Ik wil dat iedereen emoties voelt. Door iemand te zien vechten op het veld, niet voor een resultaat, maar voor trots, voor vertrouwen. Vertrouwen is mijn favoriete woord. Je moet vertrouwen hebben. Vertrouwen hebben dat de jongens de capaciteit hebben om iets geweldigs te doen."

En hoewel David zegt dat winnen of verliezen niet alles is, wordt zijn liefde voor sportfilms in zijn dromen uitgewerkt, terwijl hij zich voorbereidt op de volgende wedstrijd van het Portugese team tijdens het Wereldkampioenschap rugby 2023.
"Ik houd van sportfilms, omdat er iets anders gebeurt dan normaal. En als Portugal op een dag iets ongewoons doet, dan hebben we misschien een film. En misschien speelt Bruce Willis dan mijn vader!"