'Future' van Ian Treherne

Op dit portret staat een jonge vrouw die vol verlangen naar de rechterbovenhoek van het frame kijkt. Dit portret is zwart-wit, net als bijna al mijn andere werken. De lichtere tinten van haar gladde huid en golvende haar, dat tot over haar schouders reikt, worden geneutraliseerd door een diepe zwarte achtergrond en haar donkere top.

Ze heeft haar hoofd iets naar links gekanteld en kijkt naar rechts door haar hoofd een beetje over haar schouder te draaien. Ze heeft volle donkere wenkbrauwen en volle lippen en haar linkeroog, voor ons aan de rechterkant, kijkt vol vertrouwen de verte in. Ze heeft geen rechteroog.

De foto vormt een symfonie van licht en schaduw die strijden om overmacht. De lichtste gebieden op haar gezicht zijn haar gezicht, het puntje van haar neus en haar schouder, die zich rechts naast het midden bevindt. Haar donkere top en haar hals, waar het licht niet bij kan komen, lijken bijna net zo zwart als de zwarte achtergrond.

Ik ben Ian Treherne. Ik ben slechtziend en doof doordat ik geboren ben met het syndroom van Usher (RP Type 2). Ik heb deze foto van Olivia Deane, dit model met een beperking, gemaakt met de Canon 7D- camera en een 17-40mm-lens.

Ik heb het altijd geweldig gevonden om een foto te zien, vooral in zwart-wit, omdat de monochrome tinten zorgen voor een gevoel van tijdloosheid.

Toen ik 15 was, kreeg ik van de artsen te horen dat ik mijn gezichtsvermogen aan het verliezen was. Dit had een grote impact op mij. Ik werd bang, maar had ook het gevoel dat ik nog zo veel mogelijk moest bekijken en doen zolang het nog kon. Door mijn doorzettingsvermogen, moed en vastberadenheid streefde ik mijn droom na om fotograaf te worden. Dat ging met vallen en opstaan, mezelf dingen aan te leren en geweldige fotografische kunstenaars van de vorige eeuw als voorbeeld te nemen, zoals Nadar.

Als blinde ben je letterlijk en figuurlijk zeer kwetsbaar. Zo voel ik me ook. Ik heb het idee dat ik harder moet werken dan anderen om mijn rol als mens te vervullen en om deel te nemen aan het leven en de samenleving.

Doordat ik maar zeer weinig zie, beleef ik de wereld om mij heen heel anders. Duisternis is mijn realiteit en ik moet op mijn andere zintuigen vertrouwen in mijn dagelijks leven.

Mijn fotografie is ongelooflijk belangrijk voor me omdat het me helpt om in contact te komen met mensen. Mijn begrip van de wereld en de moeiten van het slechtziend zijn vinden uiting via mijn lens. Met mijn camera probeer ik mijn model op de best mogelijke manier vast te leggen in een oprecht portret.

Mijn liefde voor zwart-witfotografie komt voort uit de stomme films die ik keek toen ik jong was. Door mijn aangeboren doofheid waren films zonder spraak en geluid, waarin de bewegende beelden centraal stonden, voor mij zeer interessant.

Mijn liefde voor film werd steeds groter, waardoor ik films noir ging kijken van iconische regisseurs als Orson Welles, Carol Reed en David Lean. Vervolgens raakte ik in de ban van het werk van moderne grootheden als Stanley Kubrick, Martin Scorsese en Wes Craven en bestudeerde ik hun camerawerk en cinematografie.

Ik ben ook kleurenblind, maar zelfs als ik dat niet was, zou ik me ook aangetrokken voelen tot zwart-witfotografie. Je kunt de ruis van kleuren weglaten en je richten op het contrast, de middentonen en de hooglichten die de vormen en ideeën van een foto vormen.

In portretten wordt de weergave van het onderwerp bepaald door de persoonlijkheid van het model, waardoor iets alledaags heel uitzonderlijk wordt. Ik hoop dat je dit ervaart bij Olivia's portret.

Ze is net moeder geworden van een jongetje genaamd Kaito. Ze is haar rechteroog verloren toen ze 14 was door een vorm van kanker die retinoblastoom heet. De ziekte komt meestal voor bij kinderen jonger dan vijf jaar. Zij is daarom de oudste persoon ooit bij wie deze zeldzame ziekte is vastgesteld.

Olivia vertelde me dat ze haar ontbrekende oog het mooiste vindt aan zichzelf. "Het heeft me gestimuleerd om alle dingen te doen die ik de afgelopen jaren heb gedaan", zei ze. "Ik ben nu gelukkiger dan ooit."

"Ik heb deze foto 'Future' genoemd vanwege Olivia als persoon en wat ze wil bereiken. Ze vertelde me over hoe ze andere mensen met beperkingen wilt inspireren en aanmoedigen om hun verschillen en uitdagingen te omarmen. Ze wil eigenlijk de maatschappij waarin we leven moderniseren en een toekomst creëren waar de volgende generatie trots op zal zijn.

Net als Olivia heb ik mijn beperking omarmd en maak ik het onderdeel van mijn werk. Ik noem mezelf 'de blinde fotograaf'. Niet alleen om anderen te inspireren, maar ook om de kijk van de maatschappij op blinden en slechtzienden te veranderen.

Mijn werk zet de maatschappij aan het denken, omdat het niet past bij wat als normaal wordt beschouwd. Ik wil andere blinden inspireren die er misschien weleens over hebben nagedacht om te gaan fotograferen, maar bang waren dat ze hun creativiteit niet 'mochten' uitoefenen uit angst voor stereotypen en percepties.

Blindheid is een spectrum. Het meest voorkomende stereotype is gebaseerd op een klein percentage dat vaak wordt ondervraagd en beoordeeld op wat ze doen door de maatschappij.

Als blind persoon word je vaak in een hokje geplaatst. Olivia heeft van haar beperking ook haar sterkste punt gemaakt. Door mijn rebelse aard laat ik me niet klein krijgen door de mening van anderen.

En ja, ik kan niet ontkennen dat slechtziend zijn moeilijk is, maar ik haal overal inspiratie uit. Niet alleen uit het werk van fotografen, maar ook uit paralympiërs. Wat we gemeen hebben? We denken anders, waardoor we regels in de maatschappij kunnen veranderen en stereotypen kunnen doorbreken.