Verdigris: een verhalende film in documentairestijl

Marian en Jewel vormen een onwaarschijnlijk duo zoals ze door de straten van Dublin (Ierland) lopen. Maar terwijl ze van deur tot deur gaan en de bewoners vragen om een formulier voor de volkstelling in te vullen, bloeit er een vriendschap op. Om het verhaal van Verdigris in beeld te brengen, moest filmmaker en Canon Ambassador Tania Freimuth op zoek naar apparatuur waarmee ze een verhalende film in documentairestijl kon maken, die ze de hele dag vanuit de hand kon bedienen en die geen aandacht zou trekken in Ierse volkswijken.

Tania, die eerder Dream Big en Little Darlings maakte en wier werk wordt gestreamd op platformen als Amazon Prime, BBC iPlayer en Sky, beschrijft de rauwe film uit 2023 als "een verhalende fictiefilm in het genre sociaal realisme, geschoten in documentairestijl met naturalistisch licht". Voor het verhaal van de ongelukkig getrouwde en onlangs gepensioneerde workaholic Marian, wier blik op de wereld verandert wanneer ze de jonge sekswerker Jewel ontmoet, was zorgvuldige aandacht voor apparatuur vereist om de gewenste visuele taal te creëren.

Verdigris ging in première op het Newport Film Festival in Californië en werd in de Ierse award-scene al bekroond met Best Narrative Feature op het Kerry Film Festival en met Best Indie op het Galway Film Fleadh. Hier vertelt Tania hoe ze het verhaal in beeld bracht met de Canon EOS C500 Mark II, twee Canon Flex Zooms en een set Canon CN-E Primes.

Een van de eerste gesprekken die Tania met schrijver en regisseur Patricia Kelly voerde, ging specifiek over de vraag wat voor soort film Verdigris was. "Het was duidelijk een drama, maar wat voor soort drama? Wat waren haar visuele referenties?", zegt Tania. "Omdat het verhaal zich afspeelt in een 'echte' situatie, wilde ze er een grassroots gevoel aan geven, als iets wat eenieder van ons zou kunnen gebeuren. En de meeste films die ze als referentie had, waren in documentairestijl."

Terwijl documentaires tegenwoordig vaak op een redelijk gestructureerde manier worden gemaakt, met interviews in een studiodecor, bedoelen we met documentairestijl hier 'old-school documentaires', vertelt Tania. Deze kennen doorgaans een handheld-look en een mix van lange en groothoekobjectieven, en neigen naar langere brandpuntsafstanden, waardoor je enige afstand tussen de kijker en het object creëert. Met als inspiratiebron de look and feel van films als Beach Rats, Never Rarely Sometimes Always en het werk van Andrea Arnold, begon Tania na te denken over de manier waarop ze Verdigris zou filmen en welke apparatuur het beste bij het project zou passen.

Rekening houdend met haar wensen ten aanzien van gewicht en ergonomie koos Tania een van haar favoriete camera's: de Canon EOS C500 Mark II. "Het mooie van de EOS C500 Mark II en andere camera's uit deze serie, is dat je ze op een rig kunt plaatsen", zegt ze. "Ik heb de Canon aanbevolen voor Verdigris vanwege de afmetingen." Met een gewicht van ongeveer 1750 g kan de camera makkelijk vanuit de hand worden bediend, zelfs met gimbals en rigs. Omdat ze voor Cyn, haar film over de eerste vrouw van John Lennon, al met de Canon EOS C500 Mark II had gewerkt, vertrouwde Tania op de full-frame sensor, de kleurruimte en het modulaire ontwerp van de camera die in de branche bekend staat als werkpaard.

Aanvankelijk overwoog Tania Super 16 te gebruiken voor die kenmerkende documentairestijl, maar ze besloot nu toch voor full-frame Cinema RAW Light te gaan om bestanden van de hoogste kwaliteit te krijgen voor welke toekomst de film ook tegemoet ging. "Op het moment dat je full-frame kiest, veranderen je objectiefkeuzes ingrijpend", vertelt Tania. "Ik wist dat we zoomobjectieven nodig zouden hebben, omdat we buiten zouden zijn en dan is het ideaal om meerdere brandpuntsafstanden te hebben." Voor de buitenopnamen op een landgoed en in de straten van Dublin had Tania met twee Canon Flex Zooms (Canon CN-E20-50mm T2.4 L en Canon CN-E45-135mm T2.4 L) het bereik en de brandpuntsafstanden die ze nodig had. "Ik had niet gedacht dat er zoomobjectieven voor full-frame waren, dus dat maakte de keuze makkelijk."

Samen met de baanbrekende T2.4-iris voor een geringe scherptediepte en gevoeligheid leverden de twee Flex Zoom-cinema-objectieven (het portfolio is nu uitgebreid met twee Super 35mm-opties) de productie een totaal brandpuntsafstandbereik van 20-135 mm. "In sommige scènes filmden we een personage dat als sekswerker op pad gaat om wat bij te verdienen en die beelden wilden we een tikkeltje voyeuristisch maken", vertelt Tania. "Het lange objectief voldeed precies om dat voor elkaar te krijgen." Bij opnamen waarbij mensen om auto's heen of 's avonds op straat lopen, moesten ze dichter bij de personages komen en dus switchte Tania van de Canon CN-E45-135mm T2.4 L F / FP naar de Canon CN-E20-50mm T2.4 L F / FP. "Daardoor kregen we de menselijke kant beter in beeld, wat subjectiever en meer betrokken. Met een lang objectief duw je mensen namelijk weg van hetgeen er gebeurt", legt ze uit.

De Flex Zooms hebben naast de CN-E Primes op de diverse opnamelocaties – van scènes met weinig licht tot actie op straat – volgens Tania goed gepresteerd, met name wat betreft hun warme kleurconsistentie, contrast en het oplossend vermogen van de objectieven, waaronder hun scherpte en helderheid. "Ze reageerden echt goed, dat waren snelle T2.4's", zegt ze. "Daar zit glas van goede kwaliteit in. Bij sommige objectieven krijg je T2.4, kijk je ernaar en denk je 'Laat maar, het objectief werkt gewoon onvoldoende bij die f-stop', maar deze deden het uitstekend." De full-frame Flex Zooms zijn met die brandpuntsafstanden de snelste cinema-zoomobjectieven in hun klasse en bovendien zijn ze elk uitgerust met 11 lamellen, wat een prachtige, ronde bokeh oplevert.

Samen met de Canon EOS C500 Mark II konden de Flex Zooms niet alleen uitstekend vanuit de hand worden bediend, ze waren ook compatibel met de scherpstelgids van de camera. "We stonden te filmen naast gewone mensen die bezig waren met hun dagelijkse leven", voegt Tania toe. "We konden heel snel manoeuvreren en trokken op straat niet zo veel aandacht als het geval zou zijn geweest met een grotere rig." Er was een moment, herinnert ze zich, waarbij de crew tijd te kort kwam en Tania de camera gewoon zo moest gebruiken zoals deze was voorzien van een Flex Zoom. "We waren buiten en er was geen tijd om lampen neer te zetten, we hadden alleen het licht dat er was en die opnamen zien er geweldig uit", zegt Tania. "Nogal inktachtig, heel mooi. Je ziet het contrast tussen het ledlicht van de straatlantaarns en dan hoe het licht gewoon wegvalt.

"Ik denk dat het objectief deze look creëert en ik vind het geweldig."