Hoe een minimalistische documentaire van slechts 90 seconden een wedstrijd won

Toen filmmaker Daniel Simpkins een paar dagen wat camera-apparatuur te leen kreeg, had hij geen idee dat hij daarmee een bekroonde film zou gaan maken. Maar een paar maanden later won hij de hoofdprijs in de nieuwe Canon-wedstrijd voor korte films in het VK, Stories in Motion.

"Ik was echt verbaasd dat ik won, omdat er veel getalenteerde filmmakers meededen", aldus de 26-jarige Daniel. "Ik vond het zelf wel een aardige film, maar verwachtte niet dat ik er iets mee zou winnen."

Daniels film Farm Life is een prachtig gefilmde documentaire – van slechts 90 seconden – over de jonge boer Jeff. De film is doordacht, ingetogen en gefilmd in letterbox-formaat, en bestaat uit stilstaande beelden en zorgvuldig gearrangeerde bewegende beelden, met alleen Jeffs voice-over en omgevingsgeluiden van de boerderij op de soundtrack. De inspiratie voor het maken van de film kwam uit Daniels eigen familieachtergrond.

Hij is geboren en getogen in het zuidwesten van Engeland, en daardoor erg bekend met het plattelandsleven. De boer Jeff uit de film is Daniels neef. "Als je opgroeit op het platteland, blijft dit altijd een onderdeel van je", zegt hij. Daniel is al sinds zijn tienerjaren geïnteresseerd in film en media en volgde een filmstudie aan Falmouth University, waar zijn passie voor documentaires werd geboren. "Ik raakte gefascineerd door het maken ervan en realiseerde me dat de echte wereld net zo interessant is als fictie", voegt hij toe.

Na zijn afstuderen werkte Daniel korte tijd als runner in de filmproductie voordat hij zijn huidige baan als technicus bij een cameraverhuurbedrijf kreeg. Zijn werkgever stimuleert hem om camera's te lenen en apparatuurkennis te ontwikkelen door zelf te filmen, en zo ontstond Farm Life.

"Ik zat in een creatief dal en had mijn zelfvertrouwen verloren, omdat veel van de films die ik had gemaakt nooit werden afgemaakt of ik er niet tevreden over was", vertelt Daniel. "Ik ben een beetje een perfectionist; als ik ergens niet tevreden over ben, laat ik het aan niemand zien omdat ik het altijd nog beter wil maken."

Toen zijn baas vertelde dat er apparatuur moest worden getest, kwam Daniel op het idee om zijn neef te vragen of hij bij hem kon filmen, gewoon als experiment. "Het leek mij een interessant onderwerp en ik had zo de kans weer wat tijd op het platteland door te brengen", vervolgt hij. "Het was een heel comfortabele situatie met een locatie en een persoon die ik goed kende, dus ik greep de kans en ging ermee aan de slag."

Daniel had een advertentie gezien voor de Canon-wedstrijd Stories in Motion. Met wat aanmoediging van zijn vrienden besloot hij mee te doen. En ze hadden gelijk; de jury was helemaal weg van Farm Life en koos deze film uit een enorm aantal inzendingen als winnaar van de documentairecategorie en als algehele winnaar.

Hij ontving zijn prijs tijdens een speciaal evenement in het Everyman Theatre in Londen. "Het feit dat ik als winnaar uit de bus kwam, gaf me veel vertrouwen dat ik films van hoge kwaliteit kon maken en de verzekering dat ik de goede kant op ging", zegt Daniel. "Het heeft me zeker gestimuleerd om zelf meer films te maken."

Daniel won een Canon EOS C70 en een Canon RF 24-70mm F2.8L IS USM-objectief, dat hij gebruikte om in het Engelse Cornwall een nieuwe documentaire te maken. Het graafschap was tot de jaren 90 van de vorige eeuw de thuisbasis van een bloeiende tinmijnindustrie en Daniels film volgt de leden van de Carbis Bay Crew, een groep speleologen en duikers, die als hobby de verlaten mijnen van Cornwall verkennen.

"Elk lid van de crew is een karakter op zich", zegt Daniel. "Het kan een behoorlijk gevaarlijke hobby zijn, maar ze hebben elk hun eigen reden om de mijnen in te gaan. Soms hebben ze een geschiedkundige interesse, of gaan ze voor de adrenalinekick. Anderen zoeken gewoon een gemeenschap van gelijkgestemden met wie ze elk weekend op pad kunnen gaan. Ik ging dus mee ondergronds en filmde ze tijdens het werk."

Uiteindelijk wil Daniel fictie maken, maar voor de nabije toekomst is hij van plan door te gaan met documentaires. "Met documentaires ontmoet je mensen die je anders nooit zou ontmoeten en hoor je andere meningen en manieren van denken. Het opent je geest echt wat meer", zegt hij. "Als je bij familie en vrienden bent, heb je de neiging om de wereld op een bepaalde manier te zien. Met documentaires dwing je jezelf om erop uit te gaan om andere mensen te ontmoeten en met hen te communiceren. Ik vind het echt leuk om de meningen van anderen te horen en over verschillende manieren van leven te leren."

Op de vraag welke tips hij andere jonge filmmakers kan geven die hun eigen projecten willen nastreven, antwoordt Daniel: "Veel jonge filmmakers trappen in de valkuil dat ze te ambitieus worden over wat ze willen doen, of dat hun projecten te groot worden om nog af te ronden. Maar ik denk dat als je gewoon rondkijkt naar wat zich al om je heen bevindt, je dan waarschijnlijk genoeg stof ziet om een film van te maken.

"Wat ik uit de hele ervaring heb geleerd, is dat je niet bang moet zijn om zelf een film te maken. Je hoeft niet op anderen te wachten om de boel in gang te zetten. In mijn geval haalde ik veel voldoening uit het zelf regisseren, filmen en produceren van de film. Het heeft me echt gemotiveerd, want ik heb aan mijzelf bewezen dat ik het kan."