Wonderbaby's: de totstandkoming van een persoonlijk project

Giulio Di Sturco was samen met zijn gezin op een strand in Toscane toen hij aan de praat raakte met een andere vakantieganger. "Klopt het dat jouw dochter prematuur is geboren?" vroeg de man. Het bleek dat de vreemdeling professor Charles Christoph Roehr was, voorzitter van de European Society for Paediatric Research en vooraanstaand neonatoloog/intensivist en medisch wetenschapper.

De arts had de fopspeen waarop Giulio's dochter sabbelde herkend als een speciaal voor prematuren ontworpen speen. De fotograaf-filmmaker had zijn eerste twee maanden als vader doorgebracht in het ziekenhuis, wakend over zijn toen piepkleine dochtertje in een couveuse. De professor vertelde Giulio alles over zijn werk bij de innovatieve Neonatale Intensive Care Unit (NICU) in het Southmead Hospital in Bristol (VK), een van de weinige NICU's ter wereld die gespecialiseerd zijn om baby's die vóór de 24 weken zijn geboren, te helpen overleven.

"Foetale geneeskunde is eigenlijk nieuw, het bestaat pas 20 of 30 jaar", zegt Giulio. "Premature baby's worden 'wonderbaby's' genoemd, want als ze in een andere tijd waren geboren, hadden ze het niet overleefd. Couveuses zijn zodanig ver ontwikkeld dat ze nu temperatuur en vochtigheid op peil kunnen houden. Tot vijf jaar geleden was behandeling veel invasiever. Charles probeert zo weinig mogelijk te doen als alleen datgene dat de baby helpt om te willen overleven." De NICU moedigt bijvoorbeeld 'huid-op-huid'-contact aan tussen de baby en de ouders, dat onder zorgvuldig toezicht van de IC-verpleegkundigen gebeurt.

Toch was hij ook nieuwsgierig om uit de eerste hand te ervaren wat zijn dochter in de eerste minuten van haar leven had meegemaakt. In Frankrijk, waar ze was geboren, proberen artsen achter gesloten deuren het leven van pasgeborenen te redden, maar in het Verenigd Koninkrijk mogen ouders erbij zijn. Dus besloot hij om in februari 2022 een week te gaan filmen in Southmead Hospital. Sindsdien is hij een aantal keren teruggegaan en dat was slechts het begin van een project dat voor hem persoonlijk heel belangrijk is geworden.

Een ziekenhuisomgeving brengt veel uitdagingen met zich mee voor een filmmaker. Giulio overwoog eerst een hybride camera, maar besloot toch de Canon EOS C70 te gebruiken, die compact genoeg was om hem flexibel en onopvallend uit de hand te laten filmen en hem tegelijkertijd een groot dynamisch bereik en 4K-opnamemogelijkheden gaf. "Als je video-opnamen gaat maken, gebruik dan een videocamera", was het advies dat Giulio kreeg. "Dat was een geweldige tip. Ik zette het idee van foto's maken uit mijn hoofd. Ik moest denken als een filmmaker.

"Dat gezegd hebbende, het hielp wel dat ik in de eerste plaats een fotograaf ben, geen videomaker", vervolgt hij. "Ik ben flexibeler, ik kan mijn werk doen met minder apparatuur. In een omgeving als deze kun je niet met een heel team gaan filmen. Een videomaker zou iemand nodig hebben om het geluid te doen, een tweede camera... Ik ben een onemanband."

De uitrusting van Giulio bestaat uit twee objectieven: de Canon RF 100mm F2.8L MACRO IS USM en de Canon RF 28-70mm F2L USM. "Ik denk dat ik zo'n 80% van de tijd dat laatste gebruik", zegt hij. "Dat objectief was perfect voor als er iets gebeurde, zoals een geboorte of spoedgeval. Ik wist dat ik gemakkelijk een groothoekopname of een echte close-up kon maken. En daarna, op de momenten waarop alles rustig was, pakte ik het macro-objectief om op de details in te zoomen. De combinatie van die twee werkte perfect voor mij."

Het moeilijkste deel was om toestemming van de gezinnen te krijgen om te mogen filmen. Heel begrijpelijk, want het is ook wel veel gevraagd om zo'n kwetsbare periode van hun leven vast te leggen. "Het ligt heel gevoelig", zegt Giulio. "Charles en het team kenden de patiënten goed en konden inschatten wie geïnteresseerd zou zijn om mee te doen aan de film."

Het feit dat Giulio zelf iets soortgelijks had meegemaakt, was belangrijk. "Ik sprak dan met hen, vertelde hun mijn verhaal en waarom ik dit deed."

Belichting was ook een hele uitdaging. Baby's die bijvoorbeeld fototherapie krijgen vanwege geelzucht, worden in het donker onder blauwe lampen gelegd, wat resulteerde in een ietwat sciencefiction-achtige, futuristische sfeer. "Er waren ongeveer 10 verschillende lampen in de kamer en ze hadden allemaal een andere kleur – een ware nachtmerrie", zegt Giulio. "Eerst probeerde ik het met kunstlicht, maar toen realiseerde ik me dat de lampen onderdeel zijn van het verhaal. Ze laten je zien dat dit om een ziekenhuis gaat."

Als afwisseling op de groothoekopnamen waarin je het medisch personeel aan het werk ziet, gebruikte Giulio zijn RF 100mm F2.8L MACRO IS USM-objectief om de aandacht van de kijkers op de kleine handjes en voetjes van de baby's te vestigen, waarbij de rest onscherp is. "Deze shots laten je weten dat er een baby is, maar die zie je eigenlijk niet. Je hoeft ook niet alles te zien. Je kunt luisteren naar het geluid en je voorstellen wat er gebeurt."

De film is een project in ontwikkeling, waarbij nog meer opnamen zijn gepland op andere NICU's. Of het nu een losse documentaire of een serie wordt, Giulio wil 'een dag in het leven' op de afdeling in Bristol laten zien aan de hand van realtime ervaringen van medisch personeel, ouders en baby's, afgewisseld met interviews. Hij hoopt daarna hetzelfde te kunnen doen voor andere innovatieve units over de hele wereld.

Hoewel hij nog steeds wordt achtervolgd door de geluiden van de NICU waar zijn dochter ter wereld kwam, is het maken van deze film zijn manier om "iets terug te geven", zegt hij, door hun werk bekendheid te geven met deze film zodra die klaar is. "Dit is een wereld waar ik eerst niets vanaf wist. Het zijn fantastische mensen die op de neonatale intensive care werken. En ik wilde een eerbetoon aan hen brengen."