ARTIKEL
George Steinmetz, ook wel 'de vliegende fotograaf' genoemd, is beroemd om zijn handelsmerk: luchtfotografie op geringe hoogte. Zijn foto's uit de lucht brengen duidelijk de omvang van een verhaal over; ze nemen je mee terwijl je, hoe langer je kijkt, de gelaagdheid van de details ziet.
George neemt deze luchtfoto's vanuit zijn 'vliegende tuinstoel'. Het is "het lichtste gemotoriseerde luchtvaartuig, een paraglider met motor", legt hij uit. In wezen is het een stoel, een zeil, een tank benzine, een propeller en hijzelf. In zijn geboorteland de Verenigde Staten heb je geen vliegbrevet nodig om ermee te vliegen. En het biedt hem een ander perspectief op plaatsen waarvan hij geniet.
Registreer je apparatuur voor gratis advies van experts, onderhoud van apparatuur, toegang tot inspirerende evenementen en exclusieve aanbiedingen met Canon Professional Services (CPS).
George begon in 1997 min of meer uit noodzaak met gemotoriseerd paragliden, omdat de bushpiloot die hij had ingehuurd in Niger de benen nam. Wat fotografie betreft, vindt hij de paraglider nu beter dan een vliegtuig. Het is veel minder gedoe – geen landingsbanen, geen vergunningen, geen andere piloten – en zijn luchtfoto's zijn veel intiemer. "Ik vind het heerlijk om dingen van bovenaf te bekijken", zegt hij. "Het is een perspectief waaraan de meeste mensen niet gewend zijn. Van bovenaf kun je de uitgestrektheid van dingen zien. Ik fotografeer liever niet erg hoog, maar vanaf enkele tientallen meters hoogte, zodat je de schaal kunt zien. Ik zie de wereld van bovenaf, maar tegelijkertijd ook driedimensionaal."
Vanuit zijn paraglider zijn voor hem twee dingen belangrijk in een camera: precisie en betrouwbaarheid. Hij moet vaak laat op de dag opnamen maken of anders een extreem hoge ISO gebruiken, want hij vliegt in "een soort marginale situatie". Hij vindt dat zijn huidige camera – de Canon EOS 5DS R – hem de mogelijkheid biedt om dingen te doen die nog niet zo lang geleden nog onmogelijk waren.
"Ik ben gek op de hoge resolutie-sensor. Daardoor kan ik met een 35mm camera doen waarvoor ik eerst een medium format of meer nodig had. Ik beschik over alle flexibiliteit van een DSLR met zoomobjectieven en een groot diafragma, maar in een handheld apparaat."
Zijn favoriet is het Canon EF 24-70mm f/4L IS USM-objectief. "Ik denk dat ik driekwart van mijn foto's met dat objectief maak". zegt hij. "Ik heb telefotozoom, groothoek en nog veel meer. Maar ik kan vrijwel alles doen met dat ene objectief."
Kortgeleden is George ook een drone gaan gebruiken. Hij houdt van de precisie die de drone biedt, maar als het op afstand aankomt, heeft de drone niet meer dan 2 kilometer bereik. De paraglider vliegt met een snelheid van ongeveer 50 km per uur en kan 16 km vanaf het startpunt vliegen en daarna terugkeren naar dezelfde plek. "De paraglider is een andere ervaring", vervolgt George. "Ik heb iets minder controle, maar een veel groter bereik waardoor ik de kans krijg om dingen te ontdekken."
Maar vliegen met de paraglider kan ook risico's opleveren. In 2007 crashte George in China in een boom en werd op de grond wakker. Een tak stak door zijn wang. "Maar de ontdekkingsmogelijkheden zijn echt geweldig", zegt hij. Hij kan tot 1800 meter hoogte stijgen, maar werkt het meest doeltreffend op 30–150 meter boven de grond.
George heeft zijn vaardigheden als luchtfotograaf gepresenteerd in vier boeken die hij heeft gepubliceerd: in African Air zijn foto's van een decennium fotograferen in Afrika bijeengebracht; in Empty Quarter ligt het accent op Arabische landschappen, wildlife en mensen; Desert Air bevat extreme woestijnen – gebieden waar minder dan 10 cm regen per jaar valt; en in New York Air legde hij de vijf districten van New York City in vier seizoenen vast vanuit een helikopter.
Hoe de Zweedse fotojournalist aandoenlijke portretten van ontheemde kinderen maakt met een Canon TS-E 45mm f/2.8-objectief.
George gebruikte recent zijn luchtfotografietechnieken, evenals enkele fotosessies met beide benen op de grond, om een verhaal vast te leggen voor National Geographic, met de titel Feeding China. China is het land met de grootste bevolking ter wereld, maar 87% van de grond kan niet voor landbouw worden gebruikt. Tegelijkertijd verschuiven de smaken in China en is er meer dan ooit vraag naar vlees, zuivelproducten en verwerkte voedingsmiddelen, waarvoor meer agrarische bronnen nodig zijn. In het verhaal stond de volgende vraag centraal: hoe gaat een land dat een vijfde van de wereldbevolking huisvest, zichzelf voeden met minder dan een tiende van de landbouwgrond ter wereld?
In Rongcheng in China fotografeerde George arbeiders die zeewier opbonden en hoog de lucht in hesen om het te laten drogen – enorme wolkenkrabbers van dat spul, groen en bungelend, waarbij de arbeiders op de grond in het niet vallen. Op een festival in Xuyi, waar 10.000 mensen samenkwamen om rivierkreeft te eten, nam hij een luchtfoto waarop de aanwezigen die om de tafels zitten, er uitzien als moleculen onder een microscoop. In een geautomatiseerde boerderij dichtbij Beijing legde hij de 3 miljoen hennen vast die elke dag 2,4 miljoen eieren leggen, en de robot die dode vogels opspoort.
George reisde vier maanden lang rond door meer dan tien Chinese provincies. Hij benutte de seizoenen om "buitengewone scènes" vast te leggen van mensen die voedsel produceerden en aten. Al snel realiseerde hij zich dat het verhaal draaide om de schaal. En dat het probleem niet louter een Chinees probleem was.
"Ik wilde proberen om gebieden te vinden waar enorme hoeveelheden van één iets werden geproduceerd of geconsumeerd. Ik wilde de grootste vinden – de grootste noedelfabriek, of de grootste varkensslachterij, of de grootste zuivelboerderij. Wanneer je het op die schaal bekijkt, wordt het interessant."
Een van Georges favoriete foto's uit het verhaal over voedsel in China voor National Geographic, is die van de terrasvormige rijstvelden in de provincie Yunnan, van bovenaf gezien. Deze rijstterrassen zijn de grootste ter wereld en omspannen meer dan 1000 meter verticaal terrein. De foto werd gebruikt als openingsfoto voor het artikel. George bezocht de regio in de planttijd, toen de terrassen weelderig en groen waren, en gevuld met water. "Ze weerspiegelen allemaal de zonsopgang en dat is echt schitterend", aldus George. "Het is net een gebroken spiegel."
Een groot deel van het verhaal ging over de veranderende smaken op voedselgebied in het land, en hoe jonge mensen de akkers verlaten en naar de stad trekken om een moderner leven te kunnen leiden. Volgens George is het probleem van China een weerspiegeling van de problemen van het Westen.
"Wat me vooral raakte was de uitdaging voor China om een systeem te moderniseren voor zo veel mensen, maar ook wat de effecten zijn voor de rest van de planeet als de Chinezen voedsel gaan consumeren zoals wij dit in Europa of in de Verenigde Staten doen – zoveel vlees en zuivelproducten. Ik weet niet hoe we dat gaan doen met de bronnen op onze planeet. Misschien moeten we allemaal overwegen om wat minder vlees en zuivelproducten te eten, zodat de wereld nog een klein beetje wildernis overhoudt."
George gelooft dat dingen kunnen veranderen. "Als we een manier kunnen vinden om aan de vraag te voldoen, zonder de menselijke voetafdruk op de planeet uit te breiden, is dat van cruciaal belang voor het milieu. Maar we moeten ons realiseren dat onze oceanen bijvoorbeeld een beperkte bron vormen – we kunnen ze niet allemaal leeg vissen. We kunnen in de Amazone niet elke boom kappen om maïs aan te planten. We moeten een deel van ons gedrag gaan aanpassen en een beetje minder intensief consumeren. Ik denk dat de meeste mensen niet beseffen dat voedselproductie een ecologisch probleem is."
George, in 1957 geboren in Beverly Hills, Californië, studeerde geofysica aan Stanford University, maar werd 'een beetje rusteloos', stopte met zijn studie en zwierf de volgende twee jaar al liftend door Afrika. Hij noemt het 'een safari voor dummy's'. Hij nam niet veel mee: een eerstehulpkit tegen slangenbeten, een klein komfoortje en een 35mm camera. "Ik vond het heerlijk om foto's te maken," vertelt hij, "en ik dacht 'zou het niet cool zijn als ik mijn geld ermee zou kunnen verdienen?'"
Hij keerde terug om zijn studie op Stanford af te maken en kreeg na een korte stage bij een oliemaatschappij een baan in een fotostudio. Hij werd ontslagen, kreeg daarna een baan bij een fotojournalist, en werd opnieuw ontslagen. Maar de fotojournalist hield contact met hem en gaf opdrachten door. In 1989 stond het eerste verhaal van George in de National Geographic.
"Mijn eerste verhaal voor National Geographic ging over oliewinning, want ik studeerde geofysica en kende de oliebusiness", zegt hij. "Daardoor kon ik foto's maken die een verhaal vertelden dat de meeste mensen niet kenden. Ik was een acceptabele fotograaf, maar ik wist echt waar ik het over had. Daar draait het om. Ik denk dat kennis veel belangrijker is dan fotografische vaardigheden. Je wilt je verhaal kunnen vertellen. Je moet onderzoek doen en je onderwerp van haver tot gort kennen."
George heeft foto's en foto-essays gepubliceerd in The New York Times, Smithsonian en GEO-magazines, en levert regelmatig een bijdrage aan National Geographic, die hem in 2008 de Adventurer of the Year-prijs toekende. Hij fotografeerde de zoutwoestijn in Iran en de duinlandschappen in Brazilië, bracht tijd door in Libië en op Antarctica, en nam foto's van robots in Japan en boombewoners in Indonesisch Nieuw-Guinea.
In het grootste deel van zijn loopbaan was George, zegt hij zelf, een generalist. Maar in zijn volgende project blijft hij onderzoek doen naar de duurzaamheid van de voedselvoorziening, dit keer in de internationale visindustrie. Volgens hem zijn mens en media meer geïnteresseerd in mooie foto's van voedsel dan in de herkomst van de ingrediënten, maar hij voelt dat er verandering op komst is. Hij wil de landbouwkundige realiteit laten zien achter de voedingsproducten in Instagram-feeds.
Dit is wat de fotografie van George Steinmetz bij uitstek doet. En het is wat hij wil doen, of het nu op de grond is of in de lucht, en of hij nu robots fotografeert of rijstterrassen. "Wat ik echt leuk vind om te doen," zegt hij, "is dingen fotograferen die nog nooit iemand heeft gezien. Of als het iets is dat mensen al eerder hebben gezien, om het op een andere manier te laten zien."
Geschreven door
De essentiële kit waarmee professionals fotograferen
Ontwikkeld voor optimale DSLR-beeldkwaliteit, met een resolutie van 50,6 Megapixel en een low-pass cancelation filter waarmee de scherpte van de sensor van de camera wordt geoptimaliseerd. "Ik ben gek op de hoge resolutie-sensor. Daardoor kan ik met een 35mm camera doen waarvoor ik eerst een medium format of meer nodig had."
Een veelzijdig objectief uit de L-serie met macromodus voor maximaal 0,7 x vergroting. Met ultrasoon AF kun je snel en vrijwel geluidloos scherpstellen. George: "Ik denk dat ik driekwart van mijn foto's met dat objectief maak... Ik kan bijna alles doen met dat ene objectief."
Een compact zoomobjectief van 100–400 mm met 4-stops Image Stabilizer en hoogwaardige optica bieden superieure scherpte en sublieme prestaties.
Dit telezoomobjectief is een werkpaard, ontworpen voor gebruik door professionals. De lens heeft een degelijk, robuust ontwerp, 4-stops Image Stabilizer en gespecialiseerde lenselementen.
Hoe de Canon Ambassador zich door een sneeuwstorm vocht, over bevroren water liep en drie DSLR's nodig had om een ambitieuze opdracht uit te voeren.
Fotojournalist en Magnum Photos-lid Patrick Zachmann deelt het beste advies dat hem hielp tijdens zijn carrière.
Jumana Jolie is een fotojournaliste uit de Verenigde Arabische Emiraten. Ze vertelt over haar unieke perspectief op het fotograferen van steden, vooral haar thuisstad Dubai.
De voormalig Canon Ambassador vertelt het verhaal achter haar portret van een Kazachs meisje met een kopje thee, dat is gemaakt tijdens een langdurig project in West-Mongolië
Klik hier voor inspirerende verhalen en het laatste nieuws van Canon Europe Pro
Canon