Zwemmen met reuzen: een fotografische avontuur onder water

Wereldkampioen freediving Guillaume Néry voelt zich nietig bij de walvissen die boven zijn hoofd zwemmen. Hij lijkt wel te zijn betoverd door de elegante bewegingen van de majestueuze wezens en het samenspel van licht en beweging onder de golven. De man die dit dramatische beeld heeft vastgelegd, is Franck Seguin, een van 's werelds beste onderwaterfotografen en een grote bewonderaar van freedivers: duikers die naar grote diepten afdalen terwijl ze hun adem inhouden zonder op ademhalingsapparatuur te vertrouwen. ‘Ze komen op plekken waar de meeste mensen niet kunnen komen,’ zegt hij. ‘Het is meer dan een atletische prestatie - het is een zoektocht naar evenwicht met de natuur.’

De beelden maken deel uit van One Breath Around the World, een samenwerkingsproject waarvoor Franck en Guillaume door eeuwenoude rotsformaties doken, de beroemde cenotes van Yucatán verkenden, onderwaterbomen beklommen en zelfs op de bodem van de oceaan mediteerden.

Het tweetal ontmoette elkaar via de freedivingcommunity en ze werden goede vrienden nadat Guillaume stopte met professioneel freediven. Ze lieten zich inspireren door verhalen over epische reizen over meerdere continenten en besloten om op een vergelijkbaar avontuur te gaan, maar dan onder water. Ze zochten alles op over spectaculaire duikplekken en kozen uiteindelijk voor zes locaties: de Filipijnen, Mexico, Mauritius, Frans-Polynesië, Japan en Finland. ‘We besloten de freedivingwereld te verkennen via oceanen,’ aldus Franck, Canon Ambassador in Parijs en hoofd van de fotoproductieafdeling van de krant L'Équipe.

Doordat hij geen zware duikuitrusting met zich mee hoefde te sjouwen, had Franck zijn handen vrij voor de fotografie, maar had hij ook minder tijd om de juiste foto te maken. Hoewel Guillaume zijn adem maar liefst acht minuten lang kan inhouden, bleef het team om veiligheidsredenen nooit langer dan twee minuten onder water, wat ongeveer de grens van Francks longcapaciteit is.

‘Zwemmen in de oceaan, ver van de kust, kan op elk moment gevaarlijk worden,’ zegt Franck. ‘Het belangrijkste is dat je je grenzen nooit overschrijdt. Het doet er niet toe of je een ervaren freediver bent of niet. Je moet je foto vormgeven vóór je het water in gaat, voor je de juiste plek hebt gevonden en snel de foto's moet maken.’

De foto's worden eerst op het droge bedacht en uitgewerkt, waarna ze tijdens hun twee minuten durende duik snel kunnen worden gemaakt. Vervolgens keerde het duo terug naar het oppervlak om te ademen voordat ze weer het water indoken: een cyclus die zich soms tien tot vijftien keer herhaalde.

‘Onder water is alles ingewikkelder,’ zegt hij. ‘Het scherpstellen, het gebruik van de zoeker, het indrukken van de ontspanknop, de belichting: zelfs het feit dat je constant in beweging bent. Als je foto's maakt met een snelle lens worden de technische problemen gehalveerd, en dat komt enorm van pas tijdens zulke lastige werkomstandigheden.’

Franck zegt dat hij de mooiste herinneringen heeft overgehouden aan het eind van hun verblijf op Mauritius, toen ze dagenlang het water hadden afgespeurd met een hydrofoon, een akoestische sonde waarmee ze luisterden naar walvissen onder het wateroppervlak, en uiteindelijk een school van vijftien potvissen vonden.

Potvissen waren een logisch onderwerp voor zijn project: de dieren zijn indrukwekkende freedivers en kunnen wel 90 minuten lang duiken tot een diepte van maar liefst 3000 meter. Om zo'n grote school te vinden met moeders en kalveren die verticaal sliepen, overtrof al hun verwachtingen. Omdat ze hun adem inhielden tijdens het duiken, ademden Guillaume, Franck en Julie geen luchtbelletjes uit en konden ze zich stiller voortbewegen door het water, zodat ze onopgemerkt tussen de slapende reuzen konden zwemmen.

‘Guillaume dook verticaal naar ze toe, met zijn armen uitgestrekt om zich te stabiliseren,’ herinnert Franck zich. ‘Ik volgde hem en gebruikte mijn flippers. Alles was in balans. Al mijn instellingen had ik al op het oppervlak toegepast. Ik was vol zelfvertrouwen en het licht was magisch. Toen ik de foto's zag, besefte ik dat het een geschenk van de natuur was.’

Franck zal die anderhalf uur die hij doorbracht in de school nooit van zijn leven vergeten. ‘Potvissen zijn zo bijzonder,’ zegt hij. ‘Tijdens het duiken probeerden Guillaume en ik door de groep geaccepteerd te worden. Ze accepteerden ons en lieten ook toe dat ik foto's maakte. Het was een magische ontmoeting in de Indische Oceaan.’