Van stoffige woestijnen tot knusse kampvuren: filmen in Namibië met de Canon EOS C200

Een sterk cine-objectief kiezen

Hoewel Spencer al drie keer in Afrika was geweest, was dit zijn eerste keer in Namibië. Hij wist dat er veel stof en wind zou zijn en dat hij snel zou moeten filmen. Met een matte box bevestigd aan het objectief voor de filters, zou het niet alleen een langdurig en onhandig proces geweest zijn om telkens de objectieven te verwisselen, maar zouden het objectief en de camera ook worden blootgesteld aan stof.

Daarom koos hij een van de beste objectieven voor het maken van films, een objectief dat voor veel documentaires wordt gebruikt – het Canon CN7x17 KAS S E1/P1 Cinema-objectief. Dit objectief biedt niet alleen adembenemende optische prestaties in 4K, maar ook een enorme vergrotingsfactor van 7x dankzij de brandpuntsafstand van 17-120mm. Het snelle grootste diafragma van T2.95 maakt prachtige geringe scherptediepte met een zachte bokeh mogelijk. Het heeft een verwijderbare servo-aandrijfeenheid en is weerbestendig.

"Ik heb nog nooit een cine-objectief gehad dat door één druk op de knop van 17 naar 120mm gaat", zegt Spencer. "Ik wilde de objectieven niet in de woestijn verwisselen en dit maakte het filmen zo makkelijk. Ik kon dichtbij komen zonder dat ik de camera hoefde te bewegen. Zonder dat objectief zou het onmogelijk zijn geweest."

Geluid opnemen in een cinematografisch landschap

In plaats van externe opnameapparatuur te gebruiken voor de audio, koos Spencer voor de meeste opnamen voor een shotgun-microfoon op de camera, en een lavaliermicrofoon voor close-up interviews. Dit werd allemaal geregeld door de twee XLR-ingangen en professionele audiobediening van de Canon EOS C200. Het team heeft nooit grote externe accu’s hoeven gebruiken om langer te kunnen filmen. Een aantal standaard Canon-accu’s was genoeg. De standaard accu's passen in de achterkant van de camera en beïnvloeden de balans van de camera niet. "Ze gingen heel lang mee," zegt Spencer. "Accuduur was nooit een probleem."

Met zijn betrouwbare professionele uitrusting zou je denken dat Spencer er helemaal klaar voor was, maar niets had hem kunnen voorbereiden op het prachtige landschap van Namibië.

Het filmen zelf was zeer divers en het tempo lag erg hoog. Er was een zwaar programma waarbij het team elke dag twee tot zes uur met een terreinwagen over hobbelige wegen moest rijden. Toen ze eenmaal op locatie waren, filmde het team de hele dag door en hadden ze met felle zon en sterke wind te kampen.

"We filmden de hele dag door wanneer Brent aan het fotograferen was", zegt Spencer. "We werkten om Brent heen wanneer hij aan het werk was. Het draaide allemaal om zijn foto's met de EOS R. Ik moest wat hij fotografeerde vanuit precies dezelfde hoek filmen, anders stond ik in zijn beeld. Ik wilde Brent niet in de weg lopen. Ik had goed zicht op zijn stijl en ik heb nog nooit met een fotograaf gewerkt die op deze manier onderwerpen op locatie fotografeert voor een documentaire. Met Brent voelde het alsof ik op een filmset was."

Het prachtige landschap van Namibië zorgde ook voor een sprookjesachtig gevoel. "Het was zo mooi. Bij iedere nieuwe plek die we bezochten, was het alsof we in een ander ecosysteem waren beland", zegt hij. "Soms was het alsof we op een andere planeet waren." Het eindresultaat bestaat uit twee delen – een film en een langere director’s cut – en laat de pracht van de locatie, de fantastische mensen die er leven en de kleurrijke fotografie van Brent Stirton zien.

"Omdat het licht in de woestijn zo anders is, zien de beelden er rechtstreeks uit de camera al ongelooflijk uit. Het is een soort natuurlijke kunst en die is perfect, want het is allemaal echt. Alles was prachtig en de manier waarop huidtinten en schaduwen door de camera werden afgebeeld was echt heel mooi", zegt Spencer. "Ik ben zo trots op het eindresultaat. Het ziet er allemaal heel goed uit. Ik heb de juiste camera en het juiste objectief gekozen en dat leverde echt resultaat op."