Living the dream: een dag uit het leven van een Rugby World Cup™-fotograaf

Sportfotograaf Dave Rogers fotografeerde in 1980 zijn eerste rugbytour in Zuid-Afrika. Sindsdien is er zoveel veranderd, alleen al op het gebied van de technologie. Vroeger zou hij na de wedstrijd snel terug gaan naar zijn hotel om zijn eigen filmrolletjes te ontwikkelen in het bad van zijn verduisterde hotelkamer.

"Ik printte ze op een groter formaat en bracht ze naar het algemene postkantoor, waar ze via een apparaat zo groot als een auto naar het Cable & Wireless-kantoor in Londen werden verstuurd," herinnert de Getty Images-fotograaf uit het Verenigd Koninkrijk zich. "Mijn baas reed dan alle krantenkantoren in Fleet Street af om de prints af te leveren."

Na meer dan 40 jaar als sportfotograaf, waarvan hij het grootste deel gespecialiseerd is in rugby, is de passie van Dave voor de sport alleen maar gegroeid. "Je moet passie hebben voor het werk, omdat het zo antisociaal is", zegt hij. "Elke wedstrijd is anders. Ik vind het leuk om snel te moeten nadenken en handelen." Canon sprak met hem kort na het fotograferen van de openingswedstrijd Engeland-Tonga van de Rugby World Cup 2019™ en ontdekte hoe een typische werkdag er voor hem uitziet...

8:00 uur: "Ik sta op en ontbijt met een paar bevriende journalisten in mijn hotel. Ik heb mijn spullen de avond ervoor in orde gemaakt, accu's opgeladen, dat soort dingen, zodat ik 's ochtends klaar was. Toen ik begon met fotografie, gaf Barry Newcombe, een vriend van mij die bij de Sunday Express werkte, mij twee adviezen. Nummer één: ga altijd naar beneden voor het ontbijt, want het kan best zijn dat je de hele dag niets meer eet en het is een goede manier om erachter te komen wat er allemaal gebeurt. En nummer twee: pak altijd de avond ervoor je spullen bij elkaar. Ik heb dat advies sindsdien altijd opgevolgd."

15:00 uur: "Ik kom aan bij het stadion en ga door de beveiliging. Dat gaat behoorlijk snel. Het is niet druk omdat ik vroeg ben. Ik haal mijn wedstrijdticket op bij het fotografenbureau. Daarmee krijg ik toegang tot het veld. Ik heb een upgradepas, waarmee ik toegang heb tot alle gebieden. Vervolgens test ik alle lijnen. Er liggen overal ethernetkabels in de fotografenruimte en op het veld, zodat je direct foto's naar kantoor kunt sturen."

17:00 uur: "Ik ben zowel een van de officiële RFU-fotografen als een officiële World Rugby™-fotograaf. Ik moet een paar foto's maken van de kleedkamer voordat het Engelse team arriveert. Dit is ongeveer 90 minuten voor de aftrap. Je moet voorzichtig zijn met wat je laat zien, omdat er teamopstellingen aan de muur hangen. Ik fotografeer de shirts, de programmaboekjes, waterflessen en dergelijke. Teams gebruiken deze foto's voor websites.

"Als ik naar binnen ga, zijn er alleen de ‘kit-man’ die de shirts neerlegt en alle fysiotherapeuten. Er knalt muziek uit de boxen - ze weten hoe de spelers graag binnenkomen. Dit keer waren het jaren 80-klassiekers van John Farnham enzo, dus ik kende alle nummers. Vaak is het moderne muziek zoals rap, waar ik een beetje te oud voor ben."

19:00 uur: "Tijd om foto's te maken van de teams die weglopen. Een tv-cameraman staat in de weg, maar gelukkig krijg ik precies wat ik nodig heb! Het is een behoorlijk groot stadion. Er lopen zo'n zes fotografen rond met 'zwervende’ jasjes van verschillende bureaus. Het veld staat ongeveer 4 meter hoger in de lucht - ik denk dat het normaal gesproken wordt gebruikt voor honkbal. Het is volledig overdekt, maar het gras ligt op rollen. Deze kunnen ze naar buiten trekken zodat ze voldoende zonlicht krijgen en weer naar binnen schuiven als het nodig is. Dit betekent dat het weer nooit een probleem is, wat goed is, omdat het veel regent in Sapporo. Het licht is nogal verblindend omdat de schijnwerpers laag staan, maar ik was er een dag eerder geweest voor de trainingssessie, dus ik wist wat ik kon verwachten. De werkomstandigheden bij rugbyvelden in het Verenigd Koninkrijk zijn veel moeilijker: de schijnwerpers lijken op gloeiwormen in vergelijking met deze dingen."

19:15 uur: Aftrap. Ik focus me volledig op het fotograferen van de wedstrijd. Het is een harde wedstrijd met een paar enorme tackles. Ik had geluk dat ik foto's kon maken van alle vier de try's die Engeland scoorde - dat gebeurt niet altijd."

19:35 uur: "Speler Billy Vunipola van Engeland wordt omver gelopen tijdens een briljante tackle. Dat was een geweldig moment, want dat heb ik nooit eerder gezien. Normaal gesproken is hij degene die mensen omver loopt. Zijn vader speelde voor Tonga tegen Engeland in de World Cup™ van 1999. Je hoopt altijd op zulke incidenten. Ik kies een serie van ongeveer vier foto's en stuur ze terug naar het Verenigd Koninkrijk."

19:55 uur: "Als Manu Tuilagi van Engeland zijn tweede try scoort, kan ik een mooie foto maken van zijn 'feestje'. Deze wordt later gebruikt in zowel de kranten van The Times als The Telegraph in het Verenigd Koninkrijk. Hij had al een try pal voor mij gescoord, maar de tweede was beter omdat hij mijn richting op rent. De witte shirts kwamen prachtig uit op de zwarte achtergrond.

"Met zulke scorefoto's probeer je de emotie van dat moment te laten zien. Een andere fotograaf belemmerde bijna mijn zicht. Het is soms puur geluk - je ziet het wel of je ziet het niet. Na zo'n moment kan het een ware race zijn om de beste foto in Londen te krijgen. Ik ken de fotografen van de andere bureaus en er is altijd sprake van een gezonde rivaliteit. Niemand wil door de concurrentie worden verslagen!"

21:08 uur:: "Luke Cowan-Dickie breekt door om te scoren. Engeland had een paar kansen gemist, dus op een bepaald moment dacht ik dat ze de vierde try niet zouden scoren. Dit leverde ze bonuspunten op en je moet zoveel mogelijk punten verdienen om in aanmerking te komen voor de volgende fase in de competitie. Je kunt de opluchting op hun gezichten zien."

21:25 uur: "Na de wedstrijd maak ik een paar foto's van de spelers die elkaar de hand schudden, een ererondje maken of zwaaien naar het publiek. Nadat ik de meest urgente foto's terug naar kantoor heb gestuurd, ga ik naar de fotografenruimte om een tweede serie foto's terug te sturen. Ik download mijn geheugenkaarten naar mijn laptop, doorloop alles en maak een selectie om door te sturen."

22:45 uur: "Ik verlaat het stadion met mijn Getty-collega's. We weten niet zeker of we op tijd zijn om de trein te pakken en we zijn behoorlijk gaar, dus we nemen gewoon een taxi. Ik heb niet echt gegeten sinds het ontbijt. Je krijgt een maaltijdbon, maar ik eet niet tijdens de wedstrijd omdat ik het te druk heb met het werk. Ik heb alleen wat chocolade en een banaan gegeten."

23:30 uur: "Ik ben net op tijd terug in het hotel om de laatste 10 minuten van mijn voetbalteam - Wolverhampton Wanderers - op tv te zien. Ik kijk hiernaar op mijn telefoon terwijl ik nog wat foto's bewerk en mijn tas inpak. Morgen ga ik naar een andere locatie, in Kobe."

2:00 uur: Ik ga naar bed. Als je een goede wedstrijd hebt gehad, val je snel in slaap. Zo niet, dan zit je vol zelfverwijten. Waarom heb ik dit of dat nou niet gedaan? Ik heb dat nog steeds, ook al doe ik het al zo lang. Je wilt altijd goed werk afleveren."