Acacia Johnson: de piloten fotograferen die het platteland van Alaska bedienen

Dankzij gletsjers, bergen, bossen en de Arctische toendra is de wildernis van Alaska maar voor een klein deel bewoonbaar — slechts 20% is bereikbaar via de weg. Een groep van piloten in lichte vliegtuigjes, die bekend staan als bush-piloten, vliegen over dit woeste terrein en ondersteunen zo de afgelegen gemeenschappen van de staat.

Acacia Johnson, winnaar van de Canon Female Photojournalist Grant van 2021, groeide op in een familie van bush-piloten in Anchorage, Alaska. Deze stad heeft de grootste privévloot van watervliegtuigen ter wereld. Het viel Acacia op dat veel weergaven van piloten in Alaska in de media strijdig waren met haar eigen ervaringen.

Dankzij de beurs van 8000 euro gaat ze aankomende winter de mensen zoeken en fotograferen die het stereotype van een bush-piloot uit Alaska weerleggen. Ze wil zich richten op het vertellen van een nieuw verhaal, een over diversiteit en veiligheid in de luchtvaart. "Minder dan 6% van de piloten is vrouw", zegt ze. "Ik denk dat dat tot op bepaalde hoogte met de gevolgen van langdurige stereotypen te maken heeft." Het is voor Acacia ook belangrijk om de cruciale rol van bush-piloten vast te leggen. Ze vervoeren voedsel en medicijnen en bieden toegang tot hulpdiensten aan mensen in de meest afgelegen gebieden van de staat.

Acacia werkte als twintiger voornamelijk als fotografiegids op schepen in het Noordpool- en Zuidpoolgebied. "Ik denk dat het ver van huis zijn me deed inzien wat ik zo fijn vind aan in Alaska zijn, en wat ik graag zou willen vastleggen", vertelt de 31-jarige schrijver, artiest en fotograaf.

Geromantiseerde legendes over bush-piloten zijn voornamelijk in het gouden tijdperk van bush-vliegen, de jaren 1920 tot 1950, ontstaan. "In het begin waren er roekeloze mannen die enorme risico's namen met de vliegtuigen en het weer. Ze overleefden meerdere ongelukken of strandden wekenlang alleen in de wildernis", legt Acacia uit. "Dat heeft tot een soort cowboyhouding geleid, die vandaag de dag nog deels bestaat."

Ondanks de vooruitgang op het gebied van veiligheidstechnologie, komen er nog steeds meer vliegtuigongelukken voor in Alaska dan in de rest van de Verenigde Staten. Acacia denkt dat dit deels kan worden toegeschreven aan het idealiseren van "de gevaarlijke capriolen van mannen".

"Mijn doel is om de kleurrijke historie van bush-vliegen in Alaska in ere te houden en te behouden, en tegelijkertijd naar de toekomst te kijken en me te focussen op de luchtvaart als essentiële service", zegt ze. "Dit onderwerp is heel gemakkelijk om te romantiseren, dus dat is onderdeel van de uitdaging." Maar het is ook de reden dat ze geïnteresseerd is. "Ik wil dat geïdealiseerde beeld grondig analyseren om uit te zoeken wat er nou echt belangrijk is. Welke verhalen worden er niet gehoord?"

De beurs komt voor Acacia precies op het juiste moment en stelt haar in staat de vele verhalen te vertellen die anders verloren zouden zijn gegaan. "Veel van de piloten die echt geweldige verhalen hebben, staan aan het einde van hun leven. We naderen het einde van een tijdperk", legt ze uit. "Ik denk niet dat ik zo'n groot project in gang had kunnen zetten zonder financiering."

Bovendien wil zij graag degene zijn die dit verhaal vertelt. "Ik word altijd heel enthousiast van projecten van andere fotografen in hun geboorteplaats. Ik denk dat het andere kansen biedt en een andere manier van verhalen vertellen dan wanneer je als buitenstaander binnenkomt."

Het is ook een manier van werken waar steeds meer vraag naar is. "Ik sprak tijdens een portfoliobeoordeling eerder dit jaar met een aantal redacteuren van invloedrijke publicaties en vroeg ze waar ze enthousiast over waren. Zoveel redacteuren zeiden dat ze enthousiast waren over lokale, kleinere verhalen die een sterke band hadden met de gemeenschap van de fotograaf."

Het project zal bestaan uit een serie portretten op groot formaat van piloten en vliegtuigen. Bush-vliegtuigen zijn vaak eenmotorige vliegtuigjes die geschikt zijn om te landen zonder een echte landingsbaan, op kiezels, water, zand of sneeuw. "De vliegtuigen waaraan nu nog de voorkeur wordt gegeven, zijn tussen de jaren 1940 en 1960 gebouwd", legt Acacia uit. "Mijn tante beschrijft het gevoel als vliegen in een kartonnen doos; ze zijn heel fragiel, sommige zijn alleen gemaakt van canvas dat over een licht frame is gespannen. Ze zijn schitterend en kwetsbaar."

De portretten worden gemaakt tegen het dramatische landschap, met de winterse oceaan, uitgestrekte toendra en Denali-berg in de verte. "Het hele landschap van Alaska van bovenaf is echt adembenemend", zegt Acacia, die naast haar grootformaat filmcamera haar geliefde Canon EOS 5D Mark IV gaat gebruiken om het project vast te leggen.

Op haar reis van gemeenschap naar gemeenschap in Alaska met de camera in de hand verwacht Acacia verscheidene familieconnecties tegen te komen, en mensen die zich haar grootvader herinneren. Ze legt uit waarom hij zo belangrijk is geweest: "Naast een bush-piloot die zelf meerdere ongelukken overleefde, was hij ook een kunstenaar die me altijd aanspoorde, niet om technische topkwaliteit te behalen maar om mijn creatieve visie na te jagen. Het is gaaf om een fotografieproject te hebben dat daar verband mee houdt."

Dit project is persoonlijk voor Acacia, meer dan haar andere werk. Het is een blijvende bijdrage aan haar thuisgemeenschap en "vormt misschien nog maar het eerste hoofdstuk".