De winnaars van de Parry Scholarship 2020: oog voor het beste jonge talent in de fotojournalistiek

De winnaars van de Ian Parry Scholarship van dit jaar zijn bekendgemaakt: een groep ambitieuze fotojournalisten die hun licht laten schijnen op onbekende verhalen, van de gevolgen van een ouder wordende bevolking voor Japan tot de strijd om het bestaan van arbeidersgezinnen in het Verenigd Koninkrijk.

Dit is de 30e editie van deze prestigieuze award die in het leven werd geroepen ter nagedachtenis van Ian Parry, een fotojournalist die in 1989 op 24-jarige leeftijd op tragische wijze om het leven kwam tijdens een reportage over de Roemeense Revolutie voor The Sunday Times.

De beurs wordt toegekend aan de meest veelbelovende fotojournalisten uit de hele wereld die jonger zijn dan 24 jaar of die voltijds studeren aan een fotografieopleiding. Elke winnaar ontvangt £ 3500,00 voor een zelfgekozen project en mag apparatuur lenen van Canon Europe. Dit jaar werden de winnaars geselecteerd uit meer dan 300 inzendingen uit 40 verschillende landen. Zij ontvangen hun prijs van beschermheer Sir Don McCullin tijdens een virtuele ceremonie die plaatsvindt in november 2020.

De Japanse fotojournalist Yuki Iwamura heeft de Sunday Times Award for Achievement gewonnen; de uit Londen afkomstige Capella Buncher krijgt de Canon Award for Potential; de Duitse documentairefotografe Stefanie Silber ontvangt een Special Award voor haar indrukwekkende werk over het verdriet van doodgeboren baby's. Daniel Harvey Gonzalez en Ingmar Nolting hebben beiden een Highly Commended Award ontvangen, en Subhrajit Sen kreeg een Commended Award. Naast Canon Ambassador Brent Stirton maakten ook andere toonaangevende personen uit alle gelederen van de fotowereld deel uit van het jurypanel.

Yuki wil de gewonnen beurs van £ 3500,00 gebruiken voor de ontwikkeling van een totaal ander project. Het verlies van zijn grootvader leidde voor Yuki tot inspiratie: hij wil graag aandacht besteden aan het thema 'ouder worden en overlijden' in zijn geboorteplaats Nagano (Japan), met de hoogste levensverwachting ter wereld. "Ik ben opgegroeid te midden van oudere mensen," vertelt hij. Hij wil graag patiënten, familieleden en personeel fotograferen van het hospice waar zijn grootvader zijn laatste maanden heeft doorgebracht. Dat is het enige hospice in Nagano. Maar hij wil ook breder aandacht besteden aan de invloed van steeds ouder wordende mensen op de stad.

De beurs helpt Yuki aan een ticket voor de terugreis vanuit de VS en biedt hem ook voldoende ruimte om het project de aandacht te geven die het verdient. "De ontwikkeling van dit soort projecten vergt veel tijd, maar ik vind het erg belangrijk om dit soort persoonlijke langetermijnprojecten te doen," vertelt hij. "Voor mij als fotograaf is dit een nieuwe ervaring omdat werken in een dergelijke omgeving totaal anders is dan werken voor opdrachtgevers. Dit gaat niet alleen maar om foto's maken van gebeurtenissen, maar meer om luisteren en wachten, praten met mensen, onderzoeken en alle kanten van het verhaal achterhalen."

Yuki kijkt ernaar uit om de Canon EOS R5 full-frame systeemcamera te mogen lenen. Vooral bij opnamen van donkere scènes, zoals het vastleggen van gevoelige momenten in het hospice, bieden de prestaties bij weinig licht van de camera hem het voordeel om beter te kunnen scherpstellen met minder visuele ruis dan bij de camera's die hij eerder gebruikte.

Capella heeft nog niet besloten welke camera ze van Canon wil lenen, maar ze kijkt ernaar uit om met een apparaat te werken waarmee ze intieme momenten kan observeren. "In het verleden gebruikte ik een camera die groot was en lawaai maakte. Je hebt dus echt het gevoel dat iemand een apparaat op je richt," vertelt ze. "Ik wil iets dat compact, klein en stil is, zonder sluitergeluiden. Misschien wel de Canon EOS RP."

Als onderdeel van haar prijs krijgt Capella een mentorschap aangeboden van Jon Jones, fotojournalist en directeur Fotografie bij Tortoise Media. Ze waardeert dit net zo zeer als het financiële aspect en ze benadrukt dat ze zoveel kan opsteken van de "inzichten, ondersteuning en wijsheid" van haar mentor. Ze wil graag verder en het project niet beperken tot haar familie. "Mijn eigen familie is niet representatief voor de arbeidersklasse als geheel in Groot-Brittannië. Elk gezin is anders. Ik wil graag een veel diversere en meer geschakeerde presentatie van de werkende klasse en arme mensen uit heel Groot-Brittannië samenstellen, omdat ik inclusiviteit en herkenbaarheid erg belangrijk vind. Ik ben nog volop bezig met het ontwikkelen van mijn ideeën."

Het winnen van deze prijs zou wel eens een echte ommekeer in mijn leven teweeg kunnen brengen, vertelt ze. "Ik heb het idee dat ik altijd een negatieve kijk heb gehad op mijn toekomst. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat er misschien wel een leven haalbaar is dat ik echt heerlijk zou vinden, en dat ik dingen kan bereiken die ik ook wil bereiken. Iedereen vertelt je dat je kunt doen wat je maar wilt. Maar dat is moeilijk en niet iedereen heeft dezelfde mogelijkheden."