Het leven na het winnen van een Young Wildlife Photographer of the Year-award

Als tiener ontdekte Marc Albiac het vak van fotograaf, en bracht hij samen met zijn vader uren door op een website waar toonaangevende Spaanse wildlifefotografen de technieken achter hun foto's bespraken. Hij herinnert zich Mario Cea, die uitlegde hoe hij in één frame een dubbele belichting van een uil in het maanlicht had gecreëerd. Een paar jaar later stond Marc op een grote fotografiebeurs naast Mario zijn werk te presenteren. Marc is nu een Canon Ambassador en heeft vele onderscheidingen op zijn naam staan, waaronder de prestigieuze Young Wildlife Photographer of the Year-award die hij op 14-jarige leeftijd ontving.

Hier vertellen hij en zijn mede-Ambassador Michel d'Oultremont, die in België woont en werkt en twee keer de Wildlife Photographer of the Year Rising Star Portfolio-award heeft gewonnen, hoe deze wedstrijd hun carrière in gang zette. Bovendien geven ze advies aan jonge natuurfotografen die in hun voetsporen willen treden.

Marc Albiac: Nog voor ik kon lopen, namen mijn ouders me mee de bergen in. Mijn vader fotografeerde daar graag de landschappen en dieren. Toen ik zeven jaar oud was, kocht hij nieuwe fotoapparatuur en kreeg ik zijn oude camera, een Canon EOS 30D (nu opgevolgd door de Canon EOS 90D). Mijn liefde voor dieren kwam op de eerste plaats. De camera was een hulpmiddel waarmee ik wildlife mee naar huis kon nemen.

Michel d'Oultremont: Zeker weten mijn liefde voor wildlife. Ik ben eerst drie jaar lang heel intensief bezig geweest met vogels spotten. Fotografie is het medium waarmee ik mijn ontmoetingen met dieren kan vereeuwigen. Het had beeldhouwen of schilderen kunnen zijn, maar daar heb ik geen aanleg voor. Mijn eerste beelden zijn gemaakt in een moeras. Ik lag in de modder terwijl ik op de watervogels wachtte. Het waren alledaagse beelden, maar het was fantastisch om die momenten mee naar huis te nemen. Het moeras lag op minder dan een kilometer van mijn huis, dus dat kwam goed uit. Ik begon met een Canon EOS 400D (nu opgevolgd door de Canon EOS 850D) en een 20 jaar oude EF 300mm f/4L USM-lens (nu opgevolgd door de Canon EF 300mm f/4L IS USM).

Michel: Bij alle wedstrijden heb je geluk nodig. Geluk om te worden geselecteerd, maar ook om een prijs te winnen. Ik heb het geluk gehad dat ik deze prijs twee keer heb gewonnen. Het is een eer en het is fijn om te zien dat mijn kijk op de natuur de jury en het publiek aanspreekt.

Marc: Ik heb nooit foto's gemaakt om een wedstrijd te winnen, ik deed het omdat ik het wilde. Ik denk dat dat het geheim is. Ik heb mijn winnende foto gemaakt in de tuin van mijn grootmoeder. De plek waar je de meeste tijd doorbrengt, is de plek waar je de beste foto's maakt. Als je dicht bij huis werkt, voel je niet de druk dat je over een paar dagen weer op een vlucht moet zitten. En als je de ene dag geen foto hebt waar je tevreden mee bent, kun je de volgende dag gewoon teruggaan.

Marc: Ik ben nogal verlegen, zelfs nu ik 22 ben, en ik was toen 15 dus ik was nerveus. Maar het was een droom die uitkwam. Ze stuurden me in het voorjaar een e-mail om te laten weten dat ik gewonnen had, maar de uitreiking was pas in het najaar, dus ik heb het zes maanden lang aan niemand kunnen vertellen.

Natuurlijk heb ik ook aan andere wedstrijden deelgenomen en daarbij geen prijzen gewonnen. Een van de mooiste dingen aan fotografie is de subjectiviteit. Een foto kan bij sommigen in de smaak vallen en bij anderen niet — hetzelfde geldt voor wedstrijden. De jury moet jouw foto mooier vinden dan de andere, maar dat betekent niet dat die foto beter of slechter is dan de rest.

Net als bij wildlifefotografie heb je voor fotowedstrijden doorzettingsvermogen nodig. In de wildlifefotografie is het heel belangrijk om vol te houden, want vaak komen de dieren niet opdagen en keer je terug naar huis zonder foto's. Maar als je je best doet en probeert de foto te maken die je wilt, heb je uiteindelijk meer kans om hierin te slagen dan wanneer je thuis blijft.

Michel: Ik was heel verrast. Als jonge fotograaf keek ik altijd met bewondering naar de winnaars van Wildlife Photographer of the Year. Het geeft veel voldoening en ik voel me gevleid dat mijn foto's zijn verkozen tot enkele van de beste ter wereld.

Doorzettingsvermogen is de sleutel, je moet het blijven proberen. Ik ben optimistisch en heel koppig, dus als een dier niet in het mooie licht staat dat ik zoek, begin ik opnieuw en hoop ik op de ontmoeting van mijn dromen. Er was een foto die ik al drie jaar lang had ingezonden voor verschillende wedstrijden, maar pas in 2014 werd deze geselecteerd. Het was een foto die ik heel mooi vond en waarvan ik dacht dat die veel potentie had.

Hoe heeft jullie overwinning je carrière in de wildlifefotografie in gang gezet?

Michel: Ik fotografeer veel op gevoel, zonder dat ik me zorgen maak over wat wel en niet werkt. Ik gebruik geen speciale opstellingen en laat alles gewoon over me heen komen. Ontmoetingen met wildlife geven me de mogelijkheid om mijn gevoelens vast te leggen wanneer ik oog in oog sta met een wild dier.

Marc: Ik zie nog steeds geen gemeenschappelijke stijl in al mijn foto's. Voor elk dier probeer ik foto's in verschillende stijlen te maken. Sommige zijn documentaire-achtiger en andere zijn artistieker, in zwart-wit, in kleur, in close-up of met hun leefomgeving. Ik ben het meest geïnteresseerd in het fotograferen van gewervelde dieren: zoogdieren, vogels, reptielen en amfibieën. Je moet veel over ze weten, hun gewoonten kennen en weten waar je ze kunt vinden.

Marc: Ja. Sommige fouten maak ik nog steeds. Als ik bijvoorbeeld een dier heel graag wil fotograferen, word ik nerveus en probeer ik dichterbij te komen. Daardoor rennen ze soms weg en loop ik mijn foto mis.

Michel: Ik zou zeggen: wachten op dieren. Het vergt veel kennis over wildlife en veel geduld om ze te observeren zonder ze te storen. Maar dat heb ik van jongs af aan geleerd. Ik ben zeer geduldig van aard, waardoor ik niet snel gefrustreerd raak en altijd optimistisch kan zijn.

Michel: Jonge fotografen proberen vaak te snel een hoop likes te krijgen voor hun foto's op sociale media. Wat mij betreft moet deze race stoppen, want door steeds meer te willen, ga je uiteindelijk iets doen in de natuur dat de dieren stoort.

Marc: Het moeilijkste is om iemand te vinden die je mee de natuur in neemt. Ik had het geluk dat mijn ouders geïnteresseerd waren in bergen en dieren, maar ik heb vrienden die deze kans niet hadden Als je in een grote stad als Barcelona woont, is het moeilijker om een breed scala aan dieren te zien.

Michel: Leer over dieren, lees over ze en zorg dat je ze begrijpt voordat je ze fotografeert. Dat is erg belangrijk. De dieren en de omgeving moeten kalm zijn en niet worden gestoord. Een dier wegjagen voor een foto leidt tot lelijke fotografie.

Marc: Fotografeer wat je leuk vindt, op de manier die jij wilt. Als je in zwart-wit wilt fotograferen, doe dat dan. Als je graag opnamen maakt met een telelens, ga er dan voor. Maak niet het soort foto's dat je denkt te moeten maken, maar maak de foto's die je wilt maken.


Geschreven door Rachel Segal Hamilton